Fotograaf Mark Rammers over zijn project Wijk
Na een jarenlange zoektocht naar verbinding, voelde fotograaf Mark Rammers zich geheel onverwacht thuis in Wijk aan Zee en onderzocht de mogelijkheden te verhuizen. Naast dit kustdorp staat een van de meest besproken onderwerpen in de Nederlandse milieudiscussie: Tata Steel. Het dorp wordt landelijk geprofileerd door een in de media en politiek geschetst beeld van conflict en milieuproblematiek rondom de staalfabriek. Wat voor impact heeft dit op het dorp? Hoe is het om je thuis te hebben op een plek waarvan wordt gezegd dat deze slecht voor je is? Door thema’s als cultuur, connectie en gevoel van plaats te onderzoeken, geef hij een intieme kijk op een veelbesproken plek in zijn fotoreportage Wijk.
Wie ben je en wat doe je?
Mijn naam is Mark Rammers en ik ben autodidact architectuur- en documentairefotograaf. Mijn werk richt zich op thema’s als verbinding, thuis en onze relaties tot een bepaalde plaats. Ik verdiep me in gemeenschappen en ruimtes waar ik ontdek hoe onze dromen, verlangens en persoonlijkheden worden weerspiegeld in de omgevingen die we om ons heen creëren. Dit doe ik vaak op plekken die een onzekere toekomst kennen als gevolg van sociale, vervuilings- en klimaatproblemen.
Waarom heb je een aanvraag gedaan in de ronde Beeldende Journalistiek?
Ik kwam in een fase van mijn project terecht waarin ik ruimte nodig had om diepere connecties op te bouwen. Het belangrijkste daarvoor was tijd. Met het aanvragen van een subsidie kon ik die tijd vrijmaken, zodat ik mij echt kon onderdompelen in de gemeenschap.
Wat is de uitkomst van je onderzoek, inhoudelijk en qua vorm?
Mijn doel was altijd om het werk in de regio te exposeren. Ik wilde het dorp door andere ogen laten zien, niet als de plek waar (volgens velen) continu conflict en ellende is. Omdat ik de ruimte had om veel tijd in de gemeenschap te besteden, heb ik de mogelijkheid gehad om de foto’s te maken die ik voor ogen had. Warme beelden die horen bij het gevoel van een thuis, juist op een plaats waar het wellicht minder vanzelfsprekend is om je thuis te voelen.
Wijk werd een buitenexpositie in het hart van het dorp en een expositie in een buurtcentrum. Kan je wat vertellen over de reacties op de exposities?
De reacties op de exposities waren over het algemeen heel positief. Mensen in de regio waren blij te zien dat er eindelijk eens een ander licht op Wijk aan Zee werd geschenen, omdat het confronterend kan zijn dat daar continu op een negatieve manier (in de media) over gesproken wordt. Er is daarnaast veel landelijke media-aandacht voor het project geweest, dus ook daarin heb ik een ander geluid kunnen laten horen. Ik denk dat dit belangrijk is, omdat we moeten realiseren dat we dit land met elkaar delen. Dat er achter elk van dit soort ‘conflicten’ een groep mensen schuilgaat die, net als jij en ik, gewoon op zoek zijn naar een plek om zich echt thuis te voelen.
Kan je een foto uitlichten en vertellen waarom juist die foto mooi tekenend is voor je project?
Op een warme zomeravond liep ik over de Noordpier en kwam ik een biddende visser tegen. In een oogwenk moest ik de foto nemen, omdat het bidden niet voor eeuwig zou duren. Deze foto herinnert mij eraan dat als je twijfelt of je zin of energie hebt om aan een project te werken, toch altijd moet gaan. Want alleen op die manier kom je in situaties terecht die anders verhuld blijven. Alles is een momentopname. Daarnaast vat deze foto veel van de thematiek in de serie samen. De vrijheid van de Noordzee, de fabriek altijd op de achtergrond aanwezig. Je thuis hebben op een plek, of misschien in gedachten of dromen ergens anders zijn.
Hoe heeft het Fonds bijgedragen aan het realiseren van deze productie?
Sommige projecten verlangen heel veel bureauonderzoek, maar voor het maken van mijn fotoserie Wijk voelde ik dat ik tijd in de gemeenschap door moest brengen, om te praten met de lokale bevolking, vertrouwen te winnen, mensen beter te leren kennen, plekken in verschillend licht te bestuderen. Feiten kun je grotendeels vanachter een computer onderzoeken, maar om het sentiment van je thuis voelen of tot een gemeenschap te behoren vast te leggen is het essentieel om veel op locatie te zijn. De Journalistiek+ subsidie Beeldende Journalistiek stelde mij in staat om die tijd die nodig was in de gemeenschap door te brengen en tot intieme, warme foto’s te komen.