Projecten die door ons zijn gesteund

Journalist Maarten Dallinga onderzocht hoe het is om als homoseksuele jongere op te groeien in een evangelisch-christelijke gemeenschap.

Nederland wil groene waterstof importeren uit Namibië, maar een grootschalig project bij Lüderitz roept zorgen op over ecologische schade, sociale ongelijkheid en beperkte lokale betrokkenheid.

Twee minuten om een veilige plek te zoeken

Honderden Nederlanders met langdurige hersenschuddingsklachten reizen naar een kliniek in Utah voor een behandeling die nergens anders wordt aangeboden. De therapie is intensief, duur – en omstreden. Journalist Ruben Stift onderzoekt waarom deze ‘wonderkliniek’ zoveel aantrekkingskracht heeft, en wat de wetenschap er eigenlijk van zegt.

Hoe ziet het leven en de toekomst eruit voor Syrische vluchtelingen in Libanon na de val van het Assad-regime?

De Nederlandse stichting Christenen voor Israël heeft driehonderdduizend euro bijgedragen aan de bouw van een nieuwe wijk in een illegale Israëlische nederzetting op de bezette Westelijke Jordaanoever. Welke financiële en materiële steun geven de Christenen voor Israël aan de settlerbeweging?

Wetenschappers waarschuwen voor ernstige gevolgen van het overvissen van krill. Het onderzoek van Nathalie Bertrams, Ingrid Gercama en Tristen Taylor volgt hoe Noorse bedrijven nieuwe markten creëren voor krill en hoe de visserij het Antarctische ecosysteem bedreigt.

In deze artikelenreeks onderzoekt Tim de Jong de invloed van verhalen die twijfel zaaien en ons handelen rond klimaatverandering vertragen.

Hannah Zwaluw maakte voor Vrij Nederland een serie over West-Papoea, onze voormalige kolonie Nieuw-Guinea waar Indonesië in 1962 de macht greep.

Er is in ons land een groeiende kloof tussen politiek en burgers. Hoewel de gemeente Ede een participatie-aanpak heeft om inwoners inspraak te geven in besluitvorming en te betrekken bij beleid, ervaren zij vaak frustratie over hoe dit in de praktijk werkt. Welke mogelijke oplossingen zijn er om dit beter aan te vliegen?

Ondanks eerdere zorgen over de stof als hondenmiddel, wordt de gifstof fluralaner nu ook volop ingezet in de pluimveesector. Waarom dringt deze chemische stof ondanks alle bezwaren toch door tot de voedselketen? En wie houdt toezicht?